Afgelopen vrijdag heb ik van ongeveer 75 studenten afscheid genomen. De lessen zitten erop; de toetsen en het grote nakijken gaan beginnen. Nu houd ik niet zo van afscheid nemen. Een groot deel van die 75 studenten heb ik toch bijna het hele schooljaar gevolgd. Ik heb me geërgerd aan hun telefoongebruik, hun neiging om veel te laat te komen, om te eten in de les of om zomaar op te staan om naar de wc te gaan. Tegelijk ben ik gaan houden van hun onbevangenheid, de slappe lach die er soms was, hun creatieve denkvormen en hun onzekerheden. Sommigen heb ik ook meer persoonlijk leren kennen. Hoe gaat het verder met ze? De jongen van wie de vader op sterven ligt? Het meisje dat gaat trouwen? Het medicijngebruik van een prachtige ADHDstuiterbal? De faalangst van veel meisjes? De problemen die ze met elkaar gedeeld hebben tijdens het vak waar ze oefenden met het geven van therapie? Ik moet het loslaten, hoe gek het ook voelt. Wie weet zie ik ze volgend jaar weer. En anders komen er vast weer een boel nieuwe, mooie studenten die ik mag leren kennen. Dat is het mooie aan mijn vak. Voor nu ben ik alle studenten van afgelopen jaar dankbaar voor hun openheid. Gelukkig is dit wederzijds; van mijn eigen klas kreeg ik een heerlijke doos Merci als dank voor alle lessen. Mooi toch?