‘Wat een cadeautjes! En dat op 5 december. Ik ga bijna geloven dat de gastspreker overleg heeft gehad met Sinterklaas.’
6-12-17
‘Laten we beginnen met een kleine kennismakingsoefening’, aldus de door mij uitgenodigde gastspreker tijdens een les over coaching op 5 december. Om vervolgens aan een willekeurige student te vragen wat de student tegenover haar typeert. Met een leuke deur in huis zullen we maar zeggen. Na enige aarzeling pakt de klas het echter op. Vol overgave benoemen ze karaktereigenschappen en kenmerken van elkaar. Gedrevenheid. Passie. Besluitvaardig. Ik aanschouw het van een afstandje en merk dat het me raakt. Niet alleen omdat ze mooie en treffende dingen over elkaar zeggen, maar ook omdat ik zie dat het ze zelf wat doet. Sommigen beginnen een beetje te stralen; anderen gaan wat meer rechtop zitten. Stiekem is het toch best leuk om te merken dat een ander je op een positieve manier typeert.
Elkaar iets toewensen
Nog amper bekomen van deze onverwachte emotie, volgt deel twee: ‘Wat wens je de ander toe in zijn of haar ontwikkeling?’ vraagt de gastspreker. Wederom een mooie vraag, die de hersens laat kraken. Toch is ook hier de onwennigheid snel weg en vliegen de wensen voor de ander me om de oren. ‘Ik wens je toe dat je steeds meer kunt ervaren hoe je op je eigen manier kunt coachen’, zegt er één. ‘Ik wens je toe dat je weet dat het goed is wat je doet, zodat je meer rust hebt in je hoofd’, krijgt een ander te horen. Wat een cadeautjes! En dat op 5 december. Ik ga bijna geloven dat de gastspreker overleg heeft gehad met Sinterklaas.
Cadeautjes door elkaar te ‘zien’
Als de les verdergaat en de studenten volledig geconcentreerd luisteren naar verhalen waar de passie vanaf spat, mijmer ik nog even verder over dat wat ik zojuist mocht beleven. Ook deel twee heeft me geraakt. Daarmee weet ik: deze oefening ging niet alleen over kennismaken. Wat ik zag gebeuren ging over oprechte interesse in een ander om zo de ander te leren kennen en van daaruit de ander iets te gunnen. Dat is lang niet altijd makkelijk. Wederom een link met de sinterklaastijd, waarin mensen elkaar doodwensen om een afwijkende mening. Tegelijk maakt de reactie van de studenten op hun ‘cadeautjes’ me duidelijk hoe belangrijk het is om een ander te ‘zien’ en iets te gunnen. Het levert positieve gevoelens op en voorkomt vooroordelen. Dat inzicht krijg ik dan weer cadeau. Daarom houd ik zo van het onderwijs. Ik krijg er cadeautjes, mag cadeautjes uitdelen door studenten te ‘zien’ en hoop dat ik ze kan leren hoe ze dit zelf kunnen doen. En dan niet alleen op 5 december.
Afbeelding: pixabay.com