Vorige week was de propedeuse-uitreiking voor het studiejaar 2015-2016. Alle studenten die toen in één keer hun studiepunten haalden, werden geëerd met een toespraak en het tekenen van het getuigschrift. Dit allemaal in het bijzijn van trotse vrienden en familie. Sara, die dit jaar in mijn tweedejaars klas zit, was er tot haar verdriet niet bij.

Als gevolg van een ongeluk, waarbij ze een hartkneuzing opliep, lukte het haar net niet om alle vakken te halen. Er ontbrak er één. Ironisch genoeg moest ze juist dit vak herkansen tijdens de uitreiking van de propedeuses. De volgende dag sprak ik haar: ´Saskia, ik heb dus gister mijn herkansing gedaan. Het was echt heel rot. Ik was de enige die moest herkansen. Ik zag al die mooi aangeklede mensen voor de uitreiking en baalde enorm dat ik mijn propedeuse niet kreeg.´ Zoals ze daar stond, haar toon, haar frons, haar duidelijke teleurstelling; ik kon niks anders doen dan intens meevoelen. Ze kwam alleen niet bij me om haar hart te luchten. Er was maar één ding wat ze wilde weten: ´Weet jij wanneer de uitslag bekend is? Ik wil dit zo graag halen en misschien weten ze het al,´ klonk het hoopvol. Op dat moment schoot er van alles door mijn hoofd. Wat kon ik betekenen? Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen haar te vertellen dat ze gewoon moest wachten. Dus nam ik haar mee naar de persoon van wie ik dacht dat die meer helderheid kon geven. Sara legde haar verhaal opnieuw uit aan deze collega. Weer hoorde ik hoop. De wens om iets later dan gepland toch haar propedeuse te halen en alle ellende achter zich te laten. Op zo´n moment duurt elke reactie te lang. Sara wachtte echter geduldig tijdens het uitzoeken van de gegevens. Ik voelde de spanning wel toenemen. Ze verdween bijna in de grond. Tot daar het verlossende woord klonk: ´Als ik het zo bekijk, heb je het gehaald,´ zei de collega met een twinkeling in haar ogen. Wat er toen gebeurde, was prachtig. Sara was zo blij! Ze jubelde en bleef maar dankjewel zeggen. Later op de gang kreeg ik nog net geen knuffel; wel een high five. Voor haar betekende het halen van dit vak zoveel meer dan alleen de studiepunten. Hoewel ik Sara nog niet zo lang ken, ben ik trots op haar. Trots en dankbaar dat ik getuige mocht zijn van dit mooie moment. Daarom houd ik zo van werken in het onderwijs.