‘Inmiddels ben ik zelf zo’n docent die geen idee heeft wanneer haar studenten jarig zijn. Binnen het hoger onderwijs lijkt de cultuur om als student je verjaardag te vieren op school compleet verdwenen. Alleen al zeggen dat ze jarig zijn, gaat de meeste studenten te ver.’
10-5-18
‘Lang zal ze leven, lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria, in de gloria, in de gloriaaaaa. Hoera!’ Dertig kleuters zingen de longen uit hun lijf. Daar sta ik dan, als mede-kleuter, met een enorme muts op mijn hoofd, versierde stoel en ergens in de klas mijn traktaties. Niet gewoon een zakje snoep, maar creatieve bouwsels waar mijn moeder dagen druk mee is geweest. Met mijn hulp uiteraard. Een paar jaar later, in groep 6 of 7, trakteer ik nog steeds. Nog steeds creatief. Maar geen muts meer hoor, laat staan een versierde stoel. Dat is voor kleine kinderen. Op de middelbare school neemt de feestvreugde verder af. Trakteren is zeker weten niet meer cool en waarschijnlijk weten de meeste leraren niet eens dat ik jarig ben.
Lolly’s en mini-marsjes zijn favoriet
Inmiddels ben ik zelf zo’n docent die geen idee heeft wanneer haar studenten jarig zijn. Binnen het hoger onderwijs lijkt de cultuur om als student je verjaardag te vieren op school compleet verdwenen. Alleen al zeggen dat ze jarig zijn, gaat de meeste studenten te ver. Heel soms gebeurt het dat er een zak snoep op tafel komt. Lolly’s en mini-marsjes zijn dan favoriet. Als ik dan vol enthousiasme roep: ‘Ben je jarig?! Dan kunnen we zingen!’, volgt protest. De zak gaat zo snel mogelijk rond en dat was het dan. Aandacht is niet nodig en zingen al helemaal niet.
Jarig in het werkende leven
Wellicht kunnen we wel constateren dat het onderwijs met het klimmen der jaren steeds een beetje anoniemer wordt. In elk geval als het gaat om het persoonlijke vlak. Hoeveel weten we nog van onze studenten? Wat moeten we weten? Wat willen ze delen? Context, levensfase en de grenzen van het onderwijs spelen allemaal een rol bij het beantwoorden van deze vragen. Waarbij ik altijd zal blijven streven naar persoonlijk contact, omdat ik geloof dat studeren hierdoor toch een beetje leuker wordt. Misschien niet op verjaardagsniveau, maar wel op het niveau van ‘gezien worden’. En voor diegenen die diep van binnen toch graag hun verjaardag vieren: er is hoop. In het werkende leven komt dat namelijk weer terug. Trakteren is minder kinderachtig en hoort er op veel werkplekken gewoon bij. Al was het maar om de collega’s een plezier te doen en hun de gelegenheid te geven je toch een beetje in het zonnetje te zetten. Of om je te plagen, het is maar hoe je het bekijkt. Lang zal je leven in de gloria.