‘Later, tijdens een les over impulsbeheersing, realiseer ik me hoe zeer ik in deze tijd gewend ben geraakt aan het feit dat bijna alles direct te regelen is. Vandaag besteld, straks in huis; dat idee’
17-1-18
Bij het nakijken van een stapel verslagen besef ik dat ik ook de beoordeling nog moet invoeren. Daar is een toetscode voor nodig, aangezien deze verslagen gelden als toets. Die toetscode? Heb ik die niet ergens langs zien komen via de mail? Ik duik in mijn mailbox voor een grondige zoektocht. Geen resultaat. Waarschijnlijk heb ik de betreffende mail al in de prullenbak gegooid. Daar waar mijn prullenbak thuis vaak te laat geleegd wordt, is deze prullenbak altijd na een dag op miraculeuze wijze opgeschoond. Geen idee hoe. Ook daar geen resultaat dus. Wat nu, vraag ik me ietwat onrustig af. Ik wil deze klus graag zo snel mogelijk afronden. Klaar is tenslotte klaar. Dan kijk ik op van mijn beeldscherm en zie tegenover me de persoon zitten die over dit vak gaat. Die weet vast welke code het moet zijn. Dus onderbreek ik de werkzaamheden van deze collega bruut en vraag om de gewenste informatie. Gelukkig vind ik direct gehoor: hij stopt waar hij mee bezig is en gaat het voor me uitzoeken. Na vijf minuten heb ik wat ik wil en kan ik de cijfers invoeren. Mijn onrust is weg! Op dat moment vind ik het niet eens bijzonder dat ik meteen krijg wat ik hebben wil.
Impulsbeheersing
Later, tijdens een les over impulsbeheersing, realiseer ik me hoe zeer ik in deze tijd gewend ben geraakt aan het feit dat bijna alles direct te regelen is. Vandaag besteld, straks in huis; dat idee. Ik ben niet de enige. Ook bij studenten zie ik het terug. Niet snel genoeg een reactie op een mail? Gewoon nog een keer mailen. Of appen. Even een saai moment in een les? Direct ‘telefonen’. Zelfs kleine kinderen heb ik er wel eens op betrapt op regelzucht.
Besteld, niet meteen in huis
Zo ging ik ooit verhuizen toen er een klein jongetje door de open deur keek. Hij vroeg waarom ik al mijn spullen aan het inpakken was. ‘Ik ga verhuizen’, zei ik. Hij keek me vol begrip aan en vroeg belangstellend: ‘Heb je al een ander huis besteld?’ Nee, dacht ik. Kon dat maar. Daarmee raakte hij in feite precies de kern van het feit dat niet alles te bestellen is, maar dat we minder gewend zijn om het vervelende gevoel wat daarbij komt kijken te verdragen. Terwijl behoeftes uitstellen best goed voor ons is (voor een leuk filmpje hierover met marshmallows klik je hier). Dus neem ik me direct voor om mijn ‘bestelmodus’ op een lager pitje te zetten, om minder snel in te gaan op bestellingen van anderen en om collega’s die dat wel doen nog vaker te bedanken. Meteen.
Afbeelding: pixabay.com