Het is dinsdagmiddag als ik me met een overvolle tas naar mijn volgende les begeef. De klas die ik daar ontmoet, zie ik deze week voor de tweede keer. Vorige week hebben we kennisgemaakt. Tot wanhoop van de groep. Alleen het woord kennismaken al deed hen sidderen op hun stoel. ´Mevrouw, dat is de derde keer vandaag! En steeds op dezelfde manier. Het moet wel leuk blijven,´ klonk het wanhopig.

In de paar seconden die ik had om mijn reactie te bepalen, realiseerde ik me dat ik te maken had met een derdejaars klas. Snel rekenend zou dit wel eens hun 35^e start van een nieuw vak kunnen zijn. Ik begreep de wanhoop al iets beter. Toch zou het ook raar zijn om niks aan kennismaking te doen. Ik voelde het dilemma wat veel collega´s misschien herkennen: hoe maak ik kennis met een nieuwe groep en zij met elkaar, zonder dat het saai wordt of een herhaling van zetten? Gelukkig was ik daar in dit geval wel enigszins op voorbereid. Dat wist de klas alleen nog niet. Ik stelde voor om eerst de opdracht uit te leggen om vervolgens samen te kijken wat wel en wat niet aansloot. Het bleek akkoord. Dus speelde ik mijn eerste kennismakingstroef: elkaar leren kennen op een manier die volledig in lijn is met het vak, in dit geval oplossingsgerichte gespreksvoering. Het idee was als volgt: ´Ga in gedachten terug naar een moment in je leven waarop jij je sterk of krachtig voelde. Beleef het zoveel mogelijk opnieuw en zet wat je ervaart om in een tekening of in steekwoorden.´ Stilte. Ik stelde mij in op de afwijzing. Die kwam niet. Ze vonden het wel prima. Leuk zelfs. Op mijn vraag waarom dit dan wel ok was, kwam een heel helder antwoord: ´Dit hebben we nog nooit gedaan en het gaat verder dan gewone standaardinformatie.´ Verrast worden en iets van een ander te weten komen wat je hoogstwaarschijnlijk nog niet weet. Misschien is dat wel de sleutel tot een leuke kennismaking. Ook makkelijk aan te passen per groep. Het moet tenslotte wel leuk blijven.