‘Nu weet ik dat dit is wat het docentschap zo leuk maakt. Naast het overdragen van kennis mag ik een band opbouwen met studenten. Hun ontwikkeling zien.’
21-2-18
In 2014 begon ik aan mijn carrière als docent. Niet lang daarna mocht ik aan mijn eerste ‘eigen’ klas lesgeven. Klas 2J, stralend op de foto. Een schooljaar lang nam ik ze mee in de wondere wereld van het doen van diagnostisch onderzoek (DO). Niet bij iedereen een geliefd vak, maar we hebben ons er doorheen geslagen en bovendien veel plezier gemaakt. Er werd gelachen, soms gehuild. Ik zag de groepsdynamiek en deels de persoonlijke levens van deze studenten van heel dichtbij. Een bijzondere ervaring voor mij als ‘beginner’. Aan het eind van het schooljaar nam ik dan ook met pijn in mijn hart afscheid van ze.
Een bekend gezicht
Inmiddels zijn we ruim 3 jaar verder en loop ik door de gang op school als ik een bekend gezicht zie. Een jongen uit klas 2J! Of, nou ja, man is misschien meer van toepassing. Niet alleen qua uiterlijk. Terwijl we een praatje maken, blijkt dat er meer een soort collega tegenover me staat dan de student uit het tweede jaar. Hij vertelt me over zijn afstudeeronderzoek en zijn stageplek die inmiddels is overgegaan in een werkplek. Ik hoor termen en theorieën uit zijn vakgebied die me amper iets zeggen. Hij legt ze geduldig en vol professie uit, vraagt naar de ontwikkelingen op school en hoe het met mij gaat. We halen zelfs even herinneringen op uit het tweede jaar. Dat is wat ik noem een leuk gesprek. En wat een ontwikkeling heeft hij doorgemaakt!
Ontwikkeling op zich
Later op de dag denk ik nog eens over na over dit gesprek en realiseer me hoe bijzonder het eigenlijk is dat ik een dergelijke ontwikkeling mag meemaken. Niet alleen bij hem. Er zijn inmiddels heel veel studenten die ik als eerstejaars heb zien binnenkomen en die nu het einde van hun studie naderen. Met sommigen heb ik een band opgebouwd, maak ik regelmatig praatjes. Bij anderen zie ik de ontwikkeling meer van een afstand of als ze voor een vak weer eens bij me in de klas zitten. Regelmatig ben ik trots, bijna altijd zie ik groei. Van enigszins onwennig naar doelbewust, met een duidelijke mening. Hoewel ik het in 2014 nog niet zo zou hebben gedacht, weet ik nu dat dit is wat het docentschap zo leuk maakt. Naast het overdragen van kennis mag ik een band opbouwen met studenten. Zien hoe ze zich ontwikkelen. Als professional en als mens. Dat is een ontwikkeling op zich.