Maandagochtend geef ik vaak les. Niks bijzonders. Zo ook afgelopen maandag. Voor mij een klas studenten. Wederom heel normaal. Toch was deze ochtend anders dan alle anderen. De les vond namelijk plaats op het moment dat er landelijk een minuut stilte zou worden gehouden voor de slachtoffers van de aanslagen in Parijs. Tijdens de voorbereiding twijfelde ik niet over de vraag of ik mijn les stil zou leggen. Het leek me vrij legitiem om dit gewoon te doen. Toch was er wel twijfel, met name over mijn timing. Na het begin van de les, zou het goede tempo precies om twaalf uur zijn. Hoe zou daar een minuut van zwijgen inpassen, zonder dat het een onverwacht of op zichzelf staand moment zou worden? Ik besloot aan het begin van de les mijn voornemen al bekend te maken. Dat viel prima; iedereen was het ermee eens. Vanaf dat moment heb ik denk ik elke minuut op de klok gekeken. Iets voor twaalf uur ontstond een keuze: nieuw onderwerp of even niks. Mijn radertjes draaiden. Als vanzelf kwam daar de logische oplossing. Ik besloot in gesprek te gaan over de aanslagen en het effect daarvan op de studenten. Een meisje begon: ‘Ik ben er echt bang door geworden! Serieus, als ik niet had hoeven komen, was ik thuis gebleven. Het komt nu dichtbij, dus op het station kan er ook van alles gebeuren.’